بسم الله
دیروز یکی از رفقا، سر ِ ماجرای راه‌ندادن ابوطالبی به خاک آمریکا، می‌گفت «آمریکایی‌ها چه‌قدر خوب یادشان مانده آن اتفاق تسخیر لانه جاسوسی را.»
یک لحظه ترسیدم که نکند ما -منظورم مردم و دولت است- اتفاق ایرباس و طبس و ترورهای کوچه و خیابان و هزاران هزار دیگر را یادشان برود...
- اعتراف نوشت: این روزها بیش از هر روز ِ دیگر پیامک‌های گوشی‌ام را چک می‌کنم، به هوای این‌که مقام مسؤولی یک پاسخی به این قلدری‌های امریکا بدهد. دلم گرفته است خیلی...
بسم الله
هر چه درباره سیاست «چماق و هویج» در این چند ده سال گذشته شنیده بودیم، در یک سال گذشته به‌صورت عملی داریم لمس می‌کنیم. دیگر نمی‌شنویم اسمش را البت!
- اعتراف نوشت: دل‌های مردم دست ِ خداست...
بسم الله
همیشه از شخصیت‌های فیلم‌های خارجی که به‌خاطر اجرا نشدن قانون، می‌خواهند خودشان
رأسا اقدام کنند و از یک بلایی که سرشان می‌آمده انتقام بگیرند بدم می‌آمد.
سینمایی «خط ویژه» هم یک چیزی بود در همین مایه‌ها.
این‌که یک‌سری جوان با کلی افکار غیرقابل توجیه، می‌خواهند به بهانه این‌که یک نفر دارد در خط ویژه حرکت می‌کند و گاز می‌دهد، خودشان هم وارد خط ویژه شوند و همه چیز را بریزند به‌هم.
«خط ویژه» گرچه خوب توانسته بود «آقازادگی» را به تصویر بکشد و حال ِ مخاطب را از آقای «آقازاده» به هم بزند، اما به شدت در ارائه راه‌حل ضعیف بود. راه‌حلی که نه ذره‌ای شرعی است، نه عقلی و نه حتی انسانی. راه‌حلی که فقط به درد فیلم‌ها می‌خورد و در یک کلام می‌گوید: «اگر کسی حقت را خورد، گور پدرش! تو هم تا جایی که می‌توانی بچاپ!»
«خط ویژه» به‌خوبی می‌گوید که انگار با ویژه‌خوارها فقط باید برخورد «ویژه» کرد، اما جنس برخورد ویژه‌اش آن چیزی نیست که بتواند من را قانع کند و با شخصیت‌های مقابله کننده آقای «ویژه‌خوار» همراه کند.
فیلمی که در انتهایش به همه هم‌نوعان من توهین می‌کند و همه‌شان را ویژه‌خوار می‌داند، شایسته ایستادن و تشویق کردن نیست. تنها می‌تواند یک فیلم خوب باشد برای ماندن در آرشیو سینما. نه یک اثر «ویژه» برای سوزاندن محل زخم «ویژه‌خوار»ی.
«خط ویژه» آخ ِ هیچ‌کس را در نمی‌آورد. فقط گاه‌گداری مخاطب را می‌خنداند و تمام. همین!
- اعتراف‌نوشت: دیدن «خط ویژه» را توصیه نمی‌کنم. ارزش‌اش را ندارد.
بسم الله
همه دلخوشی‌هایم این بود که تهران، در نوروز، طهران می‌شود و ما هم نفسی تازه می‌کنیم.
نمی‌دانم چرا امسال -بر خلاف هر ساله-، تهران، طهران نشد و نفس نکشید. گرچه هوا بهاری بود و دلکش، اما باز هم باید گاهی پایت را برای پیچاندن ترافیک روی ترمز می‌گذاشتی و پیش خودت می‌گفتی: الآن باز می‌شود.
جایی هم نداریم دو هفته تعطیلات را از تهران ِ طهران نشده خودمان را جدا کنیم و بزنیم و به در و دشت. جایی که بشود کمی نفس کشید.
نوروز 93، خالی از دلخوشی، گذشت که گذشت. رَحِمَ الله مَن قرِأ فاتِحَهَ مَعَ الصَّلوات...!
اعتراف نوشت: خدایا شکرت! ولی لطفا در آن دنیا لحاظ کن که ما در میان دود و صدا و فارغ از آسمان، زیستیم و مُردیم.