چند سؤال خنده‌دار!

بسم الله

کلاً که بعد از انتخابات بصیرتمان را گذاشتیم خاک بخورد. بلکه مثل سیرترشی کمی پخته شود، بعداً به کار آید!

منتها این چند روزه و با خواندن اخبارهای رنگارنگ، چند سؤال بالا و پایین می‌پرد:

- چرا مستند «من روحانی هستم» در این برهه زمانی باید منتشر شود؟

- دلیل انتشار این مستند چیست؟ آن‌هم از سوی یک نهاد مرتبط با سپاه؟

- چرا همایش منتقدان توافق‌نامه ژنو برگزار شد؟

- دلیل حضور آقایان زاکانی و صفار هرندی در این مراسم چه بود؟

- چرا همه رسانه‌های شیخ کلید، همایش «دلواپسیم» را گره زدند به همایش «حامیان دولت قبل» یا مسائلی از این دست؟

- چرا این روزها احساس می‌کنم جماعت حزب‌الله دارند به دولت روحانی خدمت می‌کنند؟

- اعتراف نوشت: این سؤالات را خیلی جدی نگیرید. پراکنش‌های یک ذهن پکیده است!

«انقلابی بودن» در این روزها

بسم الله

با این‌که این روزها اعصابم برای پیگیری اخبار کشش ندارد، اما گاه گداری سری به بوق‌های خبری می‌زنم و موضوعات و حاشیه‌های رخ‌داده در مراسم استقبال از رئیس جمهوری در فرودگاه را می‌خوانم.

در این‌که برخی رسانه‌ها دارند این روزها هزینه «انقلابی بودن» را بالا می‌برند شکی نیست، اما خودمان هم در این میان کم مقصر نیستیم. ما «انقلابی بودن» را هم‌ارز «عصبانی بودن»، «داد زدن»، «مخالف بودن» و صفاتی از این دست تعریف کرده‌ایم. بلد هم نیستیم با رسانه‌ها دست و پنجه نرم کنیم. همین می‌شود که رسانه‌ها تعاریف را پررنگ‌تر می‌کنند.

به اعتقاد من، دلیلی نداشت که دانشجویان مخالف مذاکره تلفنی رئیس جمهوری با اوباما، همان‌روز، در همان زمان، و به همان شیوه مقابل مخالفت خود را اعلام کنند. ناشی‌گری ما، هزینه‌بردار شده است در این چند روز.

وگرنه «صادق شهبازی»، همان شخصی که عکسش این روزها دارد به عنوان «عضو ستاد سعید جلیلی» دست به دست می‌چرخد، دارد اعتراض ساده می‌کند. اما خیلی‌ها همین اعتراض را هم‌ارز با پرتاب کفش، فحاشی و کارهای زشتی از این دست معنی کرده‌اند.

پدرسوخته‌بازی رسانه‌های پدرسوخته هم به‌جای خود...آب گل‌آلود است و ماهی‌ها سردرگم...