سید...فکر کردی هنر کردی که پیش از آن که بمیری، خودت، خودت را میراندی؟ نه مَرد! هنر آن است که امروز باشی و... باشی سید...!
سید نیستی...نیستی که ببینی!
خوب پیچاندی سید! آن جا اگر چشمت به آشنایی خورد، سلام ما را برسان و بگو... .
خوش بگذرد سید...به جای من از هوای آن جا هم نفس بکش...نمی دانم! شاید غبار فتنه های تهران هم به آن بالاها رسیده باشد.
خوش بگذرد مَرد...!
اعتراف امروز: دلم تنگ می شود؛ گاه به گاه!
بسم الله
مجری تلویزیون نیش اش تا بناگوش باز بود و داشت هر هر می خندید. با کمال وقاحت هم گفت: بله! من هم تسلیت عرض می کنم فاجعه سقوط هواپیمای توپولوف رو.
امیدوارم خانواده های داغدار حداقل این صحنه را ندیده باشند.
اعتراف امروز: گاهی وقت ها نمی فهمیم. نه که نخواهیم! نمی توانیم بفهمیم! جنبه اش را نداریم.
بسم الله
بالله که غیر از جرم عاشق بودن دوست
بی جرم و تقصیرم، مرا مگذار و مگذر...
اعتراف امروز: ...
بسم الله
مهدی مهدوی کیا که برای خداحافظی اش نامه نوشت، خیلی کنجکاو شدم که بخوانم چه گفته است. می خواستم بدانم مردی که در دوران نوجوانی، مرد شماره یک دفترهای عکسم بود، حالا چه حرفی برای گفتن دارد؟
البته این را هم بگویم که بعد از جام جهانی 98 فرانسه، دیگر فقط بازی های تیم ملی را می بینم و دیگر قلبم برایش نمی تپد. احساس می کنم هیچگاه تیم ملی جمهوری اسلامی ایران، آن تیم ملی نخواهد شد که در ملبورن با استرالیا 2-2 مساوی کرد.
بگذریم!
بخش اول نامه مهدوی کیا، تعارف های معمولی بود. اما بخش دیگری که باعث شد بارها نامه اش را بخوانم، بخشی بود که متوجه نشدم به چه کسی خطابه رفته است. اما درباره اش حرف دارم:
کلام آخرم خطاب به افرادی است که بازیکنان ملی را وطن‌فروش! خوانده‌اند:
شما با ارائه کدام مدرک و با چه جراتی به خود اجازه می‌دهید در مورد بازیکنان ملی این گونه قضاوت کنید؟
بازیکنانی که در طول این سال‌ها با کوچک‌ترین چشم داشتی با تحمل اردوهای سخت و طاقت فرسا و فشارهای روحی و روانی ناشی از بازی‌های مهم و سرنوشت ساز ملی و تحمل دوری از خانواده‌هایشان، تنها به دنبال کسب افتخار برای وطن و مردم‌شان بوده‌اند و تلاش نموده‌اند در تمامی مسابقات آسیایی و جهانی و لیگ‌های معتبر اروپایی از اعتبار ایران و فوتبال ایران دفاع کنند.
...
بازیکنان تیم ملی همیشه سعی کرده‌اند، نماینده شایسته‌ای برای مردم کشورشان باشند. از این رو در میادین جوانمردانه حضور پیدا کرده‌اند و تخلفات کمی را مرتکب شده‌اند، گر چه بسیاری از بازی‌ها را باخته‌ایم، ولی اخلاق را فراموش نکرده ایم.
من این قسمت نامه مهدوی کیا را چند بار خواندم و فقط حرص خوردم. از ستاره دوران نوجوانی ام چند سئوال دارم.
آقای مهدوی کیا! نمی دانم این قسمت را خطاب به چه کسی گفته اید. یعنی این قدر برایم بی اهمیت هست که نه بخواهم پیگیرش شوم و نه بدانم. اما شما دارید از کدام تحمل و شرایط سخت صحبت می کنید؟ واقعا اعضای تیم ملی بدون هیچ چشم داشتی تنها به دنبال کسب افتخار برای تیم ملی شان بودند؟
فرزند جنوب شهر تهران! خودت قضاوت کن! تمرینات شما در زمین چمن و با امکانات خوب سخت تر است یا کار در معدن زغال سنگ؟ توپ زدن در زمین فوتبال پر استرس تر است یا دست و پنجه نرم کردن با مرگ در نقاط صفر مرزی؟ تحمل(!) شرایط سخت آب و هوای کشورهای اروپایی سخت تر است یا ایستادن در سر چهارراه های تهران و نوشتن برگه جریمه؟
آقای مهدوی کیا! هیچ گاه بازی با قطر را در مقدماتی جام جهانی 2002 فراموش نمی کنم. بازی را که به راحتی می توانستید ببرید، اما چون می خواستید مربی عوض شود، باختید و تیم ملی را از راهیابی به جام جهانی معذور کردید. آیا این تلاش برای کسب افتخار است؟
مرد تیزپای فوتبال ما! آیا شما می خواستید از نام و فوتبال ایران دفاع کنید؟ با کدام عقیده؟ با کدام اخلاق؟ جیب های پر از پول شما و همکارانتان از خاطر -حداقل- من به همین راحتی پاک نمی شود. راستی! آخرین خودرویی که هدیه گرفتید چه بود؟
آقای مهدوی کیا! شما مطمئنید که شما و همکارانتان "همیشه" تلاش کرده اید نماینده شایسته ای برای مردم ایران باشید؟ این حرف را با اطمینان می زنید؟
آقای مهدوی کیا! سال هاست که تیم ملی فوتبال دیگر مدافع نام میهن و مام میهن -حداقل برای من- نیست. امیدوارم با درآمدهای میلیاردی تا آخر زندگی خوش باشید و گاه گداری هم یادتان بیفتد که هوادارانی دارید که شب ها گرسنه می خوابند...به عشق عکس های شما.
اعتراف امروز: مردها همیشه مرد نیستند. این را چند روزی است که فهمیده ام.
بسم الله
آن روزها که فاجعه قتل ندا آقا سلطان اتفاق افتاد، رسانه های مختلف بودند که عکس های اعتراض ها و سوگواری های بین المللی را در شهرهای مختلف جهان منعکس می کردند. حتی در داخل خیلی ها برای ندا اشک ها ریختند و سینه ها چاک کردند. ابتدا فکر می کردم همه این دل سوختن ها برای جان سپردن فرد بی گناهی مانند نداست.
آن روزها یکی از دوستان در گوگل ریدر عکس های بزرگداشت ندا را به اشتراک گذاشته بود و کنارش یک یادداشت درج کرده بود: این روزها چه همبستگی تکان دهنده ای دارند مردم دنیا با موج سبز مردم ما.
مروه الشربینی که در دادگاه آلمان به قتل رسید، نه آزادی خواهان آلمان برایش شمع روشن کردند و نه حامیان حقوق زنان در ایالات متحده برایش راهپیمایی گرفتند. گروه رپ هم هیچ عکس العملی نشان نداد. حتی اصلاح طلبان خودمان هم در رثای مروه سخنی نراندند.
به راستی بزرگ کننده و حجم دهنده اتفاقات در دنیا چه کسانی هستند؟ آن هایی که از کاه کوه می سازند؟ قتل یک انسان بی گناه را بارها در بوق رسانه ای می کنند و وقتی قتل عام مردمی مانند غزه به وقوع می پیوندد، به هوای حفظ منافعشان خفه خون می گیرند.
به راستی حالا رسانه های مختلف دنیا برای ما معیار حق شده اند؟ آن ها بهتر حق را می فهمند یا... .
من حقی را که دکتر نوری زاد برایش در صدای آمریکا گلو پاره کند هرگز نمی پسندم. حقی را که دکتر سروش برایش بیانیه بنویسد و عطاءالله مهاجرانی پیرامونش نظریه پردازی کند و بنی صدر برایش بالا و پایین بپرد نمی خواهم.
بگذار حق منتخب من، همان حق ولایت فقیه ناعادل عده ای بماند و بگذار گوش و چشم و دل من مُهر خورده باقی بماند. حداقل در آن دنیا -حتی اگر در جبهه باطل باشم- خوشحالم که من را در صف انسان هایی مانند بنی صدر، رجوی، مهاجرانی و الخ قرار نمی دهند.
اعتراف امروز: من حق شناسی ام مشکل پیدا کرده. دوستان برای نصیحت هایشان، گوش های دیگری بیابند لطفا!
بسم الله
قبل از دستور- یک هفته ای می شد که حتی برخی از دوستان هم وقتی می خواستند وارد بحث های انتخاباتی بشوند، هیچ نمی گفتم و فقط می شنیدم یا جواب سر بالا می دادم. فی الواقع حرفی هم برای گفتن نداشتم.
خود دستور- "پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد". این جمله از امام را همه شنیده اند. امامی که این روزها مرجع ضمیر سخنان خیلی ها شده است و خیلی ها با توسل به زنده کردن آرمان های همین امام خیلی کارها را می کنند. امامی که پشتیبانی ملت از ولایت فقیه را رکن رکین جمهوری اسلامی دانست، حالا فقط اسمش بر سر زبان هاست و کم تر کسی است که این شب ها کنار فریادهای الله اکبرش، به این فکر کند که پشتیبانی از ولایت فقیه سیری چند؟
بعد از دستور- کاری به درگیری ها و تظاهرات های مسالمت آمیز 25 تا 29 خرداد ندارم. اما زیاده روی برخی از عالیجنابان در روز شنبه دیگر خسته ام کرد. درگیری هایی که کم کم دارد قبای سفید شیخ اصلاحات و شال سبز نخست وزیر امام را قرمز می کند. حال که هر دو از امام دم می زنند، فراموش کرده اند که پیر جماران چقدر برای حرمت ولایت فقیه گلویش را پاره کرد.
خارج از دستور:
*دیدم که بعد از یک هفته، مرد سبز ایران بالاخره اعتراضات خود را کمی به چاشنی استدلال آغشته کرد و تقدیم شورای نگهبان نمود. اما این که چرا یک هفته بعد از انتخابات و بعد از این همه درگیری و لشگر کشی؛ جای سئوال دارد. (+)
*آشوب و فتنه که به پا می شود، فضا غبارآلود می شود. پیگیری مطالبات هم در فضای غبارآلود ممکن نیست، تقریبا.
*این همه قبل از انتخابات حرف از قانون بود. حال همان قانون "اخ" شده است و غیر قابل پیگیری. عجب دنیایی است!
*وبلاگ سیب خوشبو به دلیل عدم تمدید دامنه و هاست فعلا تا 30 روز آینده معلق است. خودم دلم برای آن جا لک زده است، اما چه کنم؟ جریانش خیلی مفصل است.
اعتراف امروز:از ریزش ها می ترسم...خیلی!
بسم الله
این روزها که ماشاءالله آقای یک، دومی را می کوبد. آقای دو، سومی را له می کند. آقای سه پایش را روی خرخره چهارمی می گذارد و چهارمی هم زیرپای اولی را خالی می کند.
این روزها فقط دیدنم می آید. این که ببینم، بشنوم و ثبت کنم این لحظات را. البته در ذهن خودم.
هنوز درگیر انتخابم. تا حالا توی عمرم این قدر انتخاب برایم سخت و ترسناک نبوده است. امروز یکی را از لیست چهارگانه ام حذف می کنم، فردا می گویم نه! این هم باشد بدک نیست.
برای خودم اولویت بندی کرده ام: 1.محسن رضایی / 2.میرحسین موسوی / 3.محمود احمدی نژاد / 4.مهدی کروبی
عقلم دیگر به جایی قد نمی دهد. به فکر آن دنیایش که می افتم، بیش تر می ترسم. به فکر چهار سال گذشته که سوار بر موج شدم و چشم بسته یکی را برگزیدم. این بار نمی خواهم آن گونه باشم.
اعتراف امروز: مردم فراموشکاری هستیم، ما!