بسم الله
خوشحال باشیم. خیلی خوشحال باشیم. حتا مجازیم برای نشان دادن خوشحالی‌مان آهنگ‌های آن‌چنانی گوش دهیم و می‌گساری کنیم.
خوشحال باشیم و بشکن بزنیم از این پیروزی که کسب کرده‌ایم. از این که تا حداقل چند سال پیش، اگر به «امام خمینی»مان می گفتند آقای خمینی، قرمز می‌شدیم و رگ غیرت‌مان ورم می‌کرد. اما حالا اسطوره(!) موسیقی مملکت به همه مملکت ما می‌گوید «آقای خمینی». عیبی ندارد که. نباید مقدس جلوه دهیم این مرد را. آقا هم خوب است. اصلا حتا می توانست برای نشان دادن بی‌طرفی‌اش آقایش را هم نگوید. بگوید خمینی. بالاخره روشن می‌شود فکرمان!
خوشحال باشیم و حتا برقصیم. چرا که تازه به دوران رسیده‌ای مانند «نیک آهنگ کوثر» که از دار دنیا فقط «کشیدن» را بلد است، کلی پز می داد که کاریکاتور روحانی نمی‌کشد. اما حالا چند روز پیش یک کاریکاتوری هم از حضرت روح الله کشیده است. عیبی ندارد که. کار هنری که این کوته نگری‌ها را بر نمی‌تابد. پرچمت بالاست بچه بسیجی!
خوشحال باشیم و سرمان را بالا بگیریم جلوی شهدا. چرا که همان تازه به دوران رسیده بی همه چیز، به خودش جرئت می دهد امام 80 میلیون آدم را، «دیکتاتور دگم مذهبی» خطاب کند. سخت نگیرید! بالاخره باید نظرات متفاوت را پذیرفت. آزادی بیان است. بگذارید بگوید.
همه آن‌هایی که ادعای پیروی از خط امام را دارند و این روزها داد آزادی‌خواهی و جمهوری اسلامی طلبی‌شان کل دنیا را پر کرده است، سرشان را بگیرند بالاتر. این‌ها همان نتیجه دلسوزی‌تان برای نظام است. سرتان را بگیرید بالاتر و نتیجه آن‌چه کاشته‌اید را بردارید. بردارید دیگر؛ اگر وجود دارید!
اعتراف امروز: تا حالا این‌قدر عصبی نشده بودم. به آرمند گفتم که والله اگر این مرد را جلوی چشمانم می‌دیدم، کاری با او می‌کردم که نیک‌آهنگی از او بلند شود.
[/caption]
[/caption]